پایبندی

 در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال
گذشته برخی از نامزد ها نسبت به عدم انتقاد پذیری دولت اعتراض داشتند و این
مسئله را به طور مکرر بیان می کردند.اما اکنون این سوال مطرح می شود که
آیا این افراد در زمانی که خود متصدی مناصب عالی دولت بوده اند افرادی انتقاد پذیر بودند؟

اتفاقی که هم اکنون می خواهم مطرح کنم مربوط می شود
به بهار سال 1383 .یادم می آید در آن زمان با تصویب لایحه ای در مجلس قیمت
بنزین از 50 تومان به 80 تومان افزایش یافت.آن موقع من یک دانش آموز دوره ی
راهنمایی بودم و خیلی جزئیات این ماجرا را به خاطر ندارم اما یادم هست که
هنوز این افرایش قیمت در سطح کشور اعمال نشده بود که قیمت اجناس و خدمات
مختلف از جمله هزینه تاکسی ها  و آژانس ها بالا رفته بود و این، یک امر
سنتی در نظام اقتصادی ایران بود.چند شب پس از اعلام افزایش قیمت بنزین(این
را بگویم که این افزایش قیمت در بهار 83 اعلام شد و قرار بود تابستان 83
اعمال شود!) و پس از بروز پیامد هایی که ذکر شد،این مسئله به موضوع یکی از
قسمت های سریال طنز نقطه چین به کارگردانی مهران مدیری تبدیل شد. یعنی همان
اتفاقاتی که در جامعه در حال رخ دادن بود با زبانی طنز در این سریال مطرح
شد. اما شب بعد اخبار ساعت 9 شب مصاحبه ای را از آقای رئیس جمهور(!) (
منظورم حجت الاسلام خاتمی است) پخش کرد که در آن مصاحبه ایشان از پخش این
مجموعه بسیار ابراز ناخرسندی کردند و اظهار داشتند که بیان این گونه حقایق
موجب ایجاد جو نامطلوب اقتصادی در جامعه می شود.

البته آقای خاتمی واکنش های شدید تری به انتقادات سایر مردم از عملکرد ایشان داشته اند به نمونه ی دیگری توجه کنید

در پاییز همان سال 83 و در روز دانشجو، آقای خاتمی
به یکی از دانشگاه های تهران (دقیقا در خاطرم نیست کدام دانشگاه بود) رفتند
تا در مراسم آن روز شرکت کنند.پس از صحبت های مسئول یکی از تشکل های
دانشجویی یک دختر دانشجو با زحمت زیاد وارد سالن شد ، خود را به تریبون
رساند و شروع به صحبت کرد.این دانشجو در صحبت های خود از نحوه برگزاری
مراسم و عدم حضور دانشجویان در مراسم انتقاد کرد و به عملکرد دولت انتقادی
نمی کرد.اما در حین صبت های این دانشجو با اشاره آقای رئیس جمهور میکروفون
قطع شد.

البته اتفاقاتی که ذکر شد نمونه ای کوچک از ده ها
نمونه مشابه دیگر است . اساسا آقای خاتمی فقط ادعای انتقاد پذیری داشتند
اما رفتار ایشان گویای چیز دیگری بود. شاید به تعبیری دیگر بتوان گفت که
آقای خاتمی فقط انتقادات دوستان و همفکران خود را می پذیرفتند.و انتقادات
حقیقی مخالفان خود را قبول نداشتند و حتی اجازه انتشار آنان را نیز نمی
دادند که تعطیلی نشریاتی همچون یالثارات الحسین ، شلمچه و.... شاهدانی بر
این مدعاست.

حال با وجود مطالب گفته شده آیا رفتار آقای خاتمی و
دوستانشان در مواجهه با انتقادات مردم و سیاسیون مستقل همانند کسانی نیست
که رطب می خورند و منع رطب می کنند؟